Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014



Κορδέλες

Τα λουλούδια έβγαιναν απτις κόγχες
στους σπασμένους τοίχους
απτις ρωγμές των τσιμεντένιων δρόμων
στις άδειες αυλές
στα βρόμικα πεζοδρόμια

είδα τη σκιά σου
νωχελικά να σέρνει το βήμα της
στο ανήλικο φως του πρωινού
και ρίγησα
καθώς συμβαίνει με τους αδαείς
που σπάνια συναντιούνται με τέτοια καθαρότητα
με τόση πυκνότητα ύλης
με τους φύλακες της άλλης όχθης

και σάρωνες
σιγά σιγά
όλες τις επιφάνειες
τους όγκους των σπιτιών
τους ελεύθερους χώρους
τα γυμνά κατώφλια

βήμα με βήμα

ερχόσουν

Κάποιες κορδέλες ροζ και άσπρες
έπαιζαν ακόμη στη δροσιά της νέας μέρας
έτρεχαν, έφευγαν, χάνονταν
μικρά παιχνίδια, στιγματισμένα πια
απτο φορτίο της μνήμης
και τη λαχτάρα των παιδιών
και το βρυαρό τους γέλιο

άλλος κανείς
δεν σε υποδέχτηκε
άλλος
ψυχή
δεν βρέθηκε κοντά σου
και δεν υπήρχε

και η σκιά σου
αντάμωνε πια εκείνη του μεγάλου λόφου
στακροσύνορα της πόλης
τοχες πει
πως κάποια μέρα θα ενωθείς με τον αρχαίο βράχο
και όλα θαλλάξουν
κάτω απτην απέραντη αγκαλιά σου

κι όλα θανθίσουν πάλι

κι εγώ με όσες ανάσες πια
μου είχαν απομείνει
σεκλιπαρούσα
να βιαστείς
για να λυγίσει ο ήλιος
το αμείλικτο φως του
που έψηνε τις ενοχές
πάνω στο σώμα

και αφυδάτωνε από ομορφιά
και ποίηση
ό,τι είχε αφήσει ανέγγιχτο ακόμα
ο χρόνος

κάποιο όνειρο ίσως
σαν τις χρωματιστές κορδέλες

ρετάλι
να παίζει ελεύθερο
εδώ κι εκεί

ένιωσα να με αγγίζει
και χαμογέλασα


Ιουλ2014

14 σχόλια:

Λένα είπε...

...βήμα με βήμα ερχόσουν....και εγώ με όσες ανάσες πια μου είχαν απομείνει σε εκλιπαρουσα να βιαστείς για να λυγίσει ο ήλιος το αμείλικτο φως του που εψηνε τις ενοχές του πάνω στο σώμα και αφυδατωνε από ομορφιά και ποίηση ότι είχε αφήσει ανέγγιχτο ακόμα ο χρόνος...θέμα χρόνου ήταν τελικά ν'ανακαλύψω τη γλώσσα του ήλιου...και μ'ένα ακόμα "σ'αγαπω" θα έχει το κουράγιο ν'ανατείλει παλι...

^.^ είπε...

keep smiling, love cat.

Χάνη είπε...

!!!!!!!!!!!!

Νimertis είπε...

Λένα σ'ευχαριστώ...

Νimertis είπε...

Cat, i did not expect a comment from you... be well

Νimertis είπε...

Χάνη, έχεις την αγάπη μου...

Σοφία Βεκράκου Φωτοπούλου ήχοε διάπυρος είπε...

στις ρωγμές του χώρου σε ελεύθερους χρόνους κανείς δε βρέθηκε μονάχα οι μνήμες... κι εκεί σε ανέγγιχτο λόγο,το ανήλικο φως αλλάζει την πυκνότητα της ύλης ... και οι φύλακες...
υπέροχο το κείμενό σου.

Νimertis είπε...

Σε καλωσορίζω Σοφία και σ'ευχαριστώ.

Kate'sCakeBox είπε...

Αντώνη μου δεν χορταίνεις να το διαβάζεις το σημερινό σου θησαυρό..το ανήλικο φως σίγουρα θα ενηκιλιώθηκε μεμιάς όταν οι αχτίδες του ήλιου θα έπεσαν στο υπέροχα μαγικό ποίημά σου..οι πολύχρωμες κορδέλες των συναισθημάτων σίγουρα είναι πολύ πιό ζωηρόχρωμες στα δικά μου μάτια!σε θαυμάζω,είμαι πολύ φαν σου και πιστεύω στις διακοπές μου να διαβάσω πολλά μικρά σου θαύματα που έχασα τόσο καιρό που έλειψα απο τα δρώμενα!δεν θέλω να χάνω καμία ανάρτησή σου..στο έχω ξαναπεί ότι εδώ -σε σένα-κάνω λουτρό ψυχής..να είσαι καλά Αντώνη μου και χάρηκα που μου έγραψες οτι είσαι δίπλα μου για το θέμα της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη!να σου γράφω τώρα και άκουσα ότι καταστράφηκε σχολεό με 200 μέσα που είχαν προσφύγει για να προστατευτούν οι άμαχοι και φυσικά παιδια!την αγάπη μου σου στέλνω και τον θαυμασμό μου σημείωσέ τον σε παρακαλώ!

Kate'sCakeBox είπε...

Και σου έγραψα ''σημείωσέ το σε παρακαλώ''για να σε ενθουσιάσει και να γράφεις,να γράφεις...να γράφεις συνέχεια και να μας τα προσφέρεις σε μας τους φαν σου φίλε μου!

Σοφία Βεκράκου Φωτοπούλου ήχοε διάπυρος είπε...

κι εγώ σ' ευχαριστώ , καλή συνέχεια .

Νimertis είπε...

αγαπημένη μου φίλη Kate, το σημειώνω βεβαίως και σ'ευχαριστώ από καρδιάς για τα ενθουσιώδη λόγια σου που με τιμούν ιδιαίτερα! Μου είσαι πολύ ξεχωριστή...

Eleftheria είπε...

Δεν έχω λόγια..
Μη γνωρίζοντάς το μου έκανες ένα πολύ όμορφο δώρο και σε ευχαριστώ.
Να είσαι καλά Νημερτή :)))

Νimertis είπε...

με αγγίζουν ιδιαίτερα τα δικά σου σχόλια lefti μου... σ'ευχαριστώ...