Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013



Κάτοπτρο

Εκείνος
με τον κρεμασμένο χρόνο
στο κάτω χείλος
που σφίγγει τις γροθιές του
απ’τον αφόρητο πόνο
στο στήθος

κι αυτός
λίγο πιο κει
με τον ουρανό
κάτω απ’τις μασχάλες
με ανεξήγητη θλίψη
αρθρώνει έναν έναν
τους συνδέσμους του είναι του

Έλα να δεις
είπε η θεά με τον ποδήρη χιτώνα
και οδήγησε τον αρσενικό εαυτό της
στην άκρη του αιώνιου

ο πρώτος εκεί
στο χωμάτινο αλώνι
νεκρός που ήταν πάντα ζωντανός

κι ο άνθρωπος εκεί
που δεν ακούει
δεν βλέπει
με δυσκολία ανασαίνει
χωρίς αλήθεια ή ψέμα
αλλά με το βλέμμα να φυτρώνει
σιγά σιγά
στους βολβούς  
ζωντανός ακόμα
σ’έναν πρωτόλειο θάνατο

δες τους λοιπόν!
είπε η θεά με τον ανάλφρο τόνο

αυτός
με τα σμιχτά φρύδια
και την βαριά ανάσα

κι αυτός
με το λερωμένο σπέρμα
και τα τσακισμένα δάχτυλα

και το κάτοπτρο ανάμεσά τους

να ολοκληρώνεται η σφαγή των άστρων
πάνω απ’τα κεφάλια τους
κι εκείνοι
να απολαμβάνουν
την άγνοια
σα να είναι η ομορφότερη
απ’τις σκεπτομορφές τους

θα συνομιλήσουν κάποτε
είπε η θεά
και τότε εμείς θα αποσυρθούμε
και τότε
το αίμα που θα τρέξει στα όνειρά μας
κάποιοι θα το πουν
πύρινη βροχή

το σημείο θα γίνει ευθεία γραμμή
και αυτή σε τρίγωνο θα κλείσει
κάποτε
όταν θα βρουν στα ρήματα
όχι στα ουσιαστικά
και στα επίθετα
τους μυστικούς δρόμους
του βλέμματος

ανασαίνοντας δύσκολα
το πλάσμα
στάθηκε στα πόδια του
η λάμψη από το κάτοπτρο τον ξένισε
άνοιξε τα μάτια του στο στερέωμα
και αντίκρισε την αιώνια μάχη
να στάζει κόκκινες αυγές

ένιωσε
τον αδελφό του να σπαράζει
πίσω απ’τον καθρέφτη
και έκανε το πρώτο δειλό βήμα
να τον προσεγγίσει…


Οκτ 2013


those questions (II/III) (cut)

6 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Γι αυτό λατρεύω την λέξη
Reflection
Αντανάκλαση Μυστηρίου που αχνίΖει στη ζεστή σάρκα του Ποιήματος
και μυρίΖει ο κόσμος
απόκοσμη Αιτία Στοχασμού....

--------------------
Είχα καιρό να σε επισκεφτώ...
Αιχμαλωτίστηκε κάτι δικό μου εδώ...
Άρπαξα κάτι Νέο και φεύγω...

Νimertis είπε...

πάντα με αγάπη βλέπω το πέρασμά σου από δω αγαπημένη φίλη... σε φιλώ!

Kate'sCakeBox είπε...

Καλησπέρα Αντώνη φίλε μου..πίσω απο τον καθρέφτη δίνουν μάχη τα συναισθήματα..σκέψεις..λέξεις που λάμπουν μέσα στο σκοτάδι.αέναο το φως της ψυχής που δημιουργεί συγκλονιστκά συναισθήματα..αυτά που έζησα κι εγώ μέσα απο την ποίησή σου..καλό απογευματάκι φίλε μου..να είσαι καλά πάντα..Υ.Γ Σ'ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια στο χώρο μου φίλε μου..θα τα πούμε σύντομα.

Νimertis είπε...

Kate σ'εχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια... να'σαι καλά φίλη μου...

Eriugena είπε...

Σ'αυτό το κάτοπτρο αναθάρρησα λίγο, πως θα δω τον άλλον, εμένα, εσένα, όλους, μα τότε με άρπαξε η εικόνα που αναδύει όλο το ποίημα. Μιά εικόνα γεμάτη φως και σκοτάδι μεμιγμένα αξεδιάλυτα, ανερμήνευτα, αλλά με την δικη μας μορφή. Πολλές φορές θέλω να πάω στίχο στίχο τα τραγούδια σου, αλλές να δω το σύνολο, την γενική αίσθηση. Εδω μετά απο μέρες ταλάντευσης δεν αποφάσισα τίποτα άλλο από το να ξαναδιαβαζω αυτό το υποβλητικό τραγουδι..

Νimertis είπε...

μπορεί οι καθρέφτες να μας εμποδίζουν καμιά φορά να δούμε τον αδελφό μας αλλά όχι πάντα... κι εσύ αποτελείς εξαίρεση αγαπημένε μου φίλε...

να'σαι καλά! σ'ευχαριστώ...