sensorium dei
ο θεός είναι ένα μικρό, κάτασπρο βότσαλο
σε μια παραλία με μαύρη άμμο
κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία του εκεί
και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το ασυμβίβαστο άσπρο στόμα
στο εβένινο πρόσωπο του αγνώστου
αναπνέει
ολόγυρά του
ίχνη από πέλματα
κανείς δεν ξέρει τα δικά του
κανείς δεν έχει βλέμμα
ολόγυρά του
παρουσία ζωής
και απουσία ζωντανών
ολόγυρά του
ούτε ένα χέρι συμπόνιας
ούτε ένα βλέμμα απαξίωσης
ούτε μια ρυτίδα χρόνου
ολόγυρά του
ούτε μια σκέψη
θετική ή αρνητική
και κανείς δεν ξέρει αν τούτο το λευκό φιλί
στο μαύρο πρόσωπο του απείρου
έχει την αγωνία της ύπαρξής του
αν έχει μοναξιά η φυλακή του
κι αν ήθελε
κι εμείς να ξέρουμε
πως ανασαίνει…
αυγ2010
4 σχόλια:
Όσες φορές κι αν έχω διαβάσει και βιώσει αυτό το ποίημα, μία είναι η αίσθησή μου, πέρα από "φιλολογικές" σκέψεις: πως μόνον αυτό μπορεί να είναι ο Θεός..μόνον αυτό, και όχι όλες αυτές οι ηθικιστικές ή "προσωπικές" μανίες που κρύβει η χρήση αυτού του ονόματος..Και είναι ιδιαίτερα εύστοχο για μένα αυτό που λές ως ερωτική αντιδιαστολή στο άπειρο. Βέβαια η λευκότητα του φιλιού Θεού, μας βάζει σε μια σειρά απο γόνιμες και ανησυχητικές σκέψεις. Συνεχίζω φίλε μου..
Με αγάπη
Πολύ όμορφοι συμβολισμοί
ακροπατούν στο ποίημα και σε οδηγούν
στη λευκότητα του φιλιού
φιλί εγκάρδιο
σ'ευχαριστώ αγαπημένε μου φίλε για τα λόγια σου που έχουν περάσει πλέον και από το φίλτρο του χρόνου... ενδιαφέρουσες πολύ θα είναι και οι σκέψεις σου για το λευκό φιλί... είμαι βέβαιος...
με την αγάπη μου!
φιλί από καρδιάς κι από μένα Ελένη μου... να'σαι καλά...
Δημοσίευση σχολίου