Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012





Μαύρος Υδράργυρος

Ο Σ. ταράχτηκε πολύ εκείνο το απόγευμα. Όταν κατάλαβε, όταν αντιλήφθηκε, όταν ανοίχτηκε ο νους του διάπλατα και τον πλημμύρισε ένα αλλόκοτο φως. Ένα παχύρευστο, σκοτεινό φως σαν… μαύρος υδράργυρος! Ήταν το απόγευμα που αποφάσισε να γράψει για τον Προμυθέα. Ήταν τέτοιος ο πυρετός που τον έκαιγε ώστε έπιασε το πρώτο μολύβι που βρήκε μπρος του, μάζεψε όποιο κουρελόχαρτο συνάντησε το βλέμμα του μέσα στο ακατάστατο δωμάτιο, και άρχισε να χαράζει τις λέξεις, με μανία.
Ο Σο. ολοκλήρωσε το μανιφέστο του Προμυθέα του, νωρίς το επόμενο πρωί. Σχεδόν με το αχνοχάραγμα του ήλιου, οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν και έπεσε λιπόθυμος… ο ήλιος που χώθηκε απ’το παράθυρο τον βρήκε ετοιμοθάνατο, κατάχλωμο και σωριασμένο στο πάτωμα. Ολόγυρά του οι σελίδες, σκόρπιες.
Λίγο πριν μεσουρανήσει, ο Σοε. είχε αναχωρήσει για μια άλλη πραγματικότητα.

Γράφω για τον Προμυθέα. Χρόνο δεν έχω, το νιώθω και ο πυρετός της ψυχής μου ανεβάζει την αγωνία μου μαζί με την θερμοκρασία αυτού του σώματος που για λίγο ακόμα θα με ανέχεται. Γράφω για τον ήρωα που δεν έγινε Άνθρωπος και την Αλήθεια που έγινε Μύθος. Γράφω για τον Δαίμονα που έκλεψε τη Φωτιά από τους Αθανάτους όχι για να την δώσει στους ανθρώπους αλλά για να την κρατήσει για τον εαυτό του. Γράφω για την αστραπή του κόσμου και την φενάκη της θυσίας. Γράφω για τον αποστερημένο από τις ηδονές και τον σκοταδισμένο πρόγονο και πατέρα μας. Είμαστε όλοι γιοι του. Είμαστε όλοι καταραμένοι, είμαστε όλοι λεροί, σάπιοι, καταδικασμένοι!
Νιώθω το αίμα να σφυροκοπάει τις αδυνατισμένες, στενεμένες φλέβες μου, νιώθω τη ψυχή μου να βροντάει κιόλας τις πόρτες του Αγνώστου, παλεύει να γυρίσει πίσω, εκεί απ’όπου κάποτε θέλησε σαν από καπρίτσιο να με ενοικήσει, να με βασανίσει, να με γεμίσει ώρες αγωνίας. Ναι, αγωνίας και τρόμου!
Είμαστε γιοι του Προμυθέα. Η κληρονομιά μας είναι η αέναη κλοπή του φωτός. Είμαστε η σκάρτη γενιά του πρώτου από τους άθλιους και του τελευταίου από τους τολμηρούς. Κάποιος έπρεπε να μας διδάξει την αποστολή μας, κάποιος έπρεπε να ξανοιχτεί πρώτος στα πελάγη του Χάους και κείνος ήταν ο Προμυθέας. Έκλεψε το αγνό Φως από τους Φύλακες και τους ξεγέλασε όλους. Δεν είχε ποτέ του σκοπό να το προσφέρει στους ανθρώπους. Είχε σκοπό να εξελιχθεί ο ίδιος. Είχε σκοπό να γίνει κι εκείνος Φως. Και Πυρ και Αθάνατη φρίκη!
Η μεγάλη, συγκλονιστική Αλήθεια έσκασε σαν τριαντάφυλλο που ανοίγει διάπλατα τα πέταλά του μέσα στα πιο κρυφά διαμερίσματα του είναι μου. Η μεγάλη, σκοτεινή, υδραργυρική αλήθεια με πλημμύρισε και πεθαίνω. Πεθαίνω από το υγρό της βάρος, από τη στυφή της γεύση, από το δηλητήριο στο αίμα της.
Και γίνεται και το δικό μου αίμα σκοτεινό σαν μαύρος υδράργυρος.
Τούτο είμαστε. Κλέφτες της φωτιάς των άλλων. Τούτο είναι να είμαστε. Κλέφτες του Πυρός των άλλων. Τούτο μπολιαστήκαμε να είμαστε. Κλέφτες του Φωτός των άλλων.
Πώς να αγαπήσουμε; Λιμοκτονούμε, πεθαίνουμε, κρυώνουμε στους παγετώνες της Ύπαρξης. Πώς να αγαπήσουμε; Πεινάμε. Είμαστε παλλόμενα σκοτάδια, είμαστε δονούμενες νύχτες, είμαστε ασημένιες κηλίδες νοσηρών φαντασιώσεων. Πώς να αφεθούμε; Είμαστε προορισμένοι να κλέψουμε, να ληστέψουμε, να αρπάξουμε.
Πώς να γελάσουμε; Ανοίγουμε τα χείλη και εκρέουμε πόνο. Πώς να μεταβολίσουμε το χρόνο σε τρυφερότητα; Κοιτάζουμε το πρόσωπο του άλλου και αυτό που βλέπουμε είναι η σπηλαιώδης ανάγκη μας. Πώς να μετασχηματίσουμε το θηριώδες σε ευγενές; Οι κυνόδοντές μας ψηλαφούν κιόλας την καρωτίδα της ψυχής του άλλου. Πώς να χαϊδέψουμε; Τα χέρια μας τρέμουν από την τυραννική επιθυμία να στραγγαλίσουν. Πώς να ανασάνουμε; Οι μαστοί μας έχουν πρηστεί από την δίψα για ιχώρ και πνεύμα.
Είμαστε τα παιδιά του Προμυθέα. Ο πατέρας μάς δίδαξε την μοναδική του Τέχνη. Και αποσαρκώθηκε, αποφλοιώθηκε, μαγαρίστηκε, εξοντώθηκε, έγινε μύθος, έγινε ήρωας, διαστρέβλωσαν την αλήθεια του, τον παραμόρφωσαν, τον λάτρεψαν με άλλο όνομα, τον κρέμασαν στον Καύκασο και τον έραναν με αθανασία.
Κι εμείς ξεχάσαμε… βυθιστήκαμε στη λήθη… μα, η αλήθεια του εργάζεται μέσα μας. Η αλήθεια του καίει τα σπλάχνα μας. Κάθε φορά που αγγίζουμε το λατρεμένο πρόσωπο, κάθε φορά που ερωτοτροπούμε, κάθε φορά που επιδιδόμαστε σε περιπτύξεις, κάθε φορά που ορκιζόμαστε στο όνομα της Αγάπης, κάθε φορά που… μηχανευόμαστε τρόπους για να κλέψουμε το φως και να χορτάσουμε την αρχέγονη πείνα μας, να κορέσουμε την προαιώνια δίψα μας…

Όταν αποχώρησε, αργά το απόγευμα, ο ήλιος από το δωμάτιο, ο Σόεθ, είχε γίνει ένα παχύρευστο, μαύρο υγρό, σε σχήμα ανθρώπου που απλωνόταν νωχελικά στο πάτωμα…

Μαρ2012

15 σχόλια:

Ange Alexiou είπε...

Καταπέλτης...
:)

ποιώ - ελένη είπε...

Το διάβασα τρεις φορές
Πραγματικά με εξίταρε

φιλιά πολλά αδερφέ μου
και τις πιο θερμές ευχές μου μου
για καλές γιορτές γεμάτες με δημιουργία και επιθετική ενάργεια!!

Νimertis είπε...

φίλη misoagnosti... σ'ευχαριστώ

Νimertis είπε...

και τις δικές μου ολόθερμες ευχές έχεις αγαπημένη μου φίλη Ελένη... εμπνευσμένο 2013 να έχεις, καλότυχη να είσαι, να αναπαύεσαι στην αγάπη και στην ομορφιά...

kirikion είπε...

δανείζομαι ..."κεκρυμμένα από καταβολής". Μα τους κύκλους θα συνεχίσουμε να τους οργώνουμε. Αγαπήσαμε πολύ τον πατέρα. Καλύτερα στο μύθο του λοιπόν. Πριν απ'το μύθο ,ποτέ δεν υπήρξε.

καλησπέρα

Νimertis είπε...

ναι φίλε μου... αγαπήσαμε πολύ τον πατέρα... σ'ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σου... εύχομαι ζεστές, ανθρώπινες γιορτές!

Eriugena είπε...

Θυμήθηκα φίλε μου, σε αντίστιξη με τον Προ-μυθέα, όχι μόνον τον αντίθετο συμμετρικό του Προμηθέα, αλλά και τους άλλους όμοιους αντίθετους, τον μεταλαμπαδευτή του Πλατωνικού σπηλαίου, αλλά και τον ίδιο τον "φωτισμένο" Βούδα που αρνήθηκε για μια φορά την Νιρβάνα για μια ακόμα ενσάρκωση προς "όφελος" των άλλων, και σκέφτηκα...σκέφτηκα βαθιά την ένωση που κάνεις της μυστικής εσωτερικότητας με την νιτσεική ματιά που μου εντυπώνεται πως επιχειρείς απο τη ματιά της ίδιας της ζωής. Και αλήθεια, ποιά είναι η αλήθεια της όποιας "φώτισης", των "κινήτρων"; Μήπως αυτή η εικόνα που αναδύεται σε αυτήν την μαστίγωση, τον καταιγισμό, αυτού του ποιήματος δεν είναι η αλήθεια του ίδιου του "Προμηθέα"; Και αν είναι έτσι, τι σημαίνει για όλα τα παιδιά του; τα αληθινά παιδιά του;
Με αγάπη...μετά απο δύο εκτενή σχόλια που καταβρόχθισε ο δαίμων του νετ!

Νimertis είπε...

Αγαπημένε μου Ιωάννη, αυτό είναι το πρώτο σου σχόλιο που κατάπιε… ο γνόφος του νετ…

"Έκλεψε το αγνό Φως από τους Φύλακες και τους ξεγέλασε όλους. Δεν είχε ποτέ του σκοπό να το προσφέρει στους ανθρώπους. Είχε σκοπό να εξελιχθεί ο ίδιος. Είχε σκοπό να γίνει κι εκείνος Φως. Και Πυρ και Αθάνατη φρίκη!.."
Αυτή είναι ίσως η αληθινή ιστορία του Προμηθέα, του Προ-μυθέα, του αποδεσμευμένου "ατόμου", αλλά και του ήρωα της μεταλαμπάδευσης. Υπάρχει μια ολόκληρη παρερμηνεία της μετάδοσης "φωτός", που θέλει τον μεταλαμπαδευτή να σπεύδει στους δεσμώτες, απαλλασόμενος απο την δική του ζωή μέσα στο φώς. Αυτό υπάρχει στον Πλάτωνα, με τον μύθο του Σπηλαίου, αλλά και στον Βουδισμό που δέχεται ότι προ της Νιρβάνα ο "πεφωτισμένος" αρνείται προσωρινά την εξαφάνισή του μέσα στο απόλυτο για να ενσαρκωθεί άλλη μια φορά πρός "ώφελος" των ανθρώπων. Είναι αλήθεια πως ο μυστικισμός, ο αληθινός μυστικισμός, έχει την αντίθετη μερικές φορές ροπή, πράγμα για το οποίο έχει κατηγορηθεί για "εγωϊσμό"...Θα έλεγα προς υπεράσπισή του, ότι απλά απεικονίζει την αληθινή ιστορία της "φώτισης", και μόνον αυτός ως αίσθηση, μαζί με τον άλλον πόλο-"άτομο", τον Νίτσε, έχει γερά κρατηθεί στην εσωτερικότητα και την μοναχικότητα της "φώτισης",και γιατί όχι, στον ξεκάθαρο και ειλικρινή εγωϊσμό της. Τα τέκνα αυτής της ιδιόμορφης πατρικότητας δεν είναι φυσικά τα καλά μαθητούδια της κοινωνικής ηθικής, και για να μπώ επιτέλους στο προκείμενο, αυτό το ποίημα είναι μια πραγματικά ηδονική εκδήλωση των τρόπων αυτής της γενιάς. Πραγματικά απολαυστική και βίαιη γενεαλογια της μοναχικής αλυσίδας, της τόσο παρεξηγημένης και κακοχρησιμοποιημένης" απο τους άλλους και τους ίδιους τους εκφραστές της. Αλλά ξεστράτισα νομίζω..αυτό μου βγήκε όμως, με αφορμή αυτό το ποίημα...Με αγάπη!

Νimertis είπε...

Και αυτό είναι το δεύτερο…

Ο δαίμων του νετ κατάπιε ένα εκτενές σχόλιο μου! αλλά δεν πειράζει, ας το καταβροχθίσει μόνος του.
Επανέρχομαι: αλήθεια είναι αυτή η μοναχική αλήθεια του Προ-μυθέα, μια αλήθεια που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους μυθους της προμηθεϊκής δοτικότητας και την αγαθή πρόθεση του "φωτισμένου" του πλατωνικού Σπηλαίου να αρνηθεί την οικειοπόιηση του φωτός. Ακόμα και ο Βουδας αρνήθηκε λέει την Νιρβάνα για μια ακόμα ενσάρκωση πρός "ώφελος" των άλλων. Αλλα αυτή η πικρή αλήθεια του "εγωϊσμού" της φώτισης, η κρυμμένη αλήθεια που αρνήθηκαν όλοι οι μεταρρυθμιστές ήταν τα λυχνάρι που κράτησαν μέσα στα πάθη και τις θύελλες οι μυστικοί και μόνος του ο Νίτσε. Και αυτό το ποίημα με την πυκνότητα των μαστιγώσεών του είναι πραγματικά μια χωνεμένη ενότητα αυτής της ματιάς, της αληθινής και τόσο τρομερής ματιάς στον ίδιο τον κλέφτη άνθρωπο, τον ίδιο που μόνον αρπάζοντας τη φωτιά διεκδικεί μέσα στην ίδια την αρπαγή την δική του πλήρωση. Θα ήταν αλήθεια ακόμα πιο καταπληκτική η εικονογραφία σου της πιό γήινης και ουράνιας αλήθειας αυτής, αν κάποτε επιχειρούσες να εικονογραφήσεις την ερωτική αιτία μιας άλλης "θυσίας", όπως μόνον εσύ μπορεί να κάνεις, πέρα απο τις καλλιέπειες των άλλων προσπαθειών! έτσι για να ξεσκεπαστεί το σώμα και άλλων "ωραιοποιημένων" στιγμών...Δεν κάνω παραγγελία, αλλά αλήθεια αυτό σκέφτηκα αμέσως μετά την ανάγνωσή του έξοχου αυτού ποίηματος...με Αγάπη φίλε μου

Τέτοια σχόλια μικρές πραγματείες είναι πολύ κρίμα να χάνονται και γι’αυτό τα ανάρτησα εγώ για να τα απολαύσουν όλοι.

Νimertis είπε...

Θέλω να σ'ευχαριστήσω πολύ για την προσέγγιση του Προμυθέα-Προμηθέα και ειδικά στο σημείο που αναφέρεις "Και αυτό το ποίημα με την πυκνότητα των μαστιγώσεών του είναι πραγματικά μια χωνεμένη ενότητα αυτής της ματιάς, της αληθινής και τόσο τρομερής ματιάς στον ίδιο τον κλέφτη άνθρωπο, τον ίδιο που μόνον αρπάζοντας τη φωτιά διεκδικεί μέσα στην ίδια την αρπαγή την δική του πλήρωση..."

Αυτός ο γενικευμένος ηθικισμός στην ιστορική καταγωγή του Ανθρώπου ανέκαθεν με ενοχλούσε... ο ίδιος ο Σιντάρτα, όπως καλώς σημειώνεις, δεν φωτίζεται για τη σωτηρία της ανθρωπότητας αν και δεν κρατάει την οδό για τον εαυτό του... όμως η φώτιση είναι προσωπική οδός, πως να το κάνουμε...
και για το φοβερό ζήτημα της θυσίας, οι αναλογίες και οι συσχετισμοί ξεκάθαρα στο ανάγλυφό τους... όμως είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα και νομίζω τα σχόλιά σου το έχουν φωτίσει σε βάθος ήδη...
σ'ευχαριστώ για την προσοχή σου Ιωάννη μου και την αγάπη σου

Νimertis είπε...

Ευχές από καρδιάς και σε σένα Lady... να'σαι καλά

^.^ είπε...

We are gonna be alright ... thinking of my parents and how they struggled ... mostly because we where not accepted as being human ... but it doesn't matter anymore to me ... because yiu and I matter ... so much healing going on, so much love across the oceans ... plus, Winter Solstice is here ... spring is coming ... smile ... Always, cat.

Νimertis είπε...

thank you for your post Cat... wish you the best for Xmas... you have my love...

G. είπε...

O ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ πάντα μου προκαλούσε λύπη για το ατελές...και την αγωνία του.. Αυτόφωτος είναι αυτός που έχει επίγνωση..Υπεροχη η ματιά σου Νημερτή μου!!! Αγαπημένε!!!
.

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ Γκουίν μου... έχεις την αγάπη μου!