Κυριακή 12 Αυγούστου 2012



αόρατο σημάδι

νιώθαμε μόνοι
όλοι εμείς
στην οικογένεια των ανθρώπων

πέρασαν αιώνες
να μηρυκάζουμε
τις διδαχές των προγόνων
ν' αφηγούμαστε τη διαδρομή του ήλιου
να πλένουμε τις ανάσες μας
με το θνητό νερό
του αθάνατου έρωτα
και να μαζεύουμε αγωνία
στα πνευμόνια μας

οι μέρες μεγάλες
οι νύχτες απέραντες

ώσπου εμφανίστηκε εκείνος
που είχε στα χέρια του ρόδα
και στο χαμόγελό του
αρμαθιές φωτός
στο στοχασμό του
αναπαύτηκε η απληστία μας
τα λόγια του
ξελόγιασαν τις προσευχές μας
στα κύτταρά του
είδαμε τα πρόσωπά μας

και διάλεξε εφτά όνειρα
κι εφτά εφιάλτες          
τα πήρε μαζί του ένα πρωινό
που έστεκε ο ήλιος στο κατώφλι
και δεν έκαιγε
αλλά μας χάιδευε απαλά

κι είπε πως μ'αυτά
θα αρδεύσει όλα τα σύμπαντα
και όλα τα στερεώματα του απείρου

κι όταν γυρίσει
θα τον γνωρίσουμε
θα'χει μιλιά σαν τη δική μας
θα'ναι όμορφος σαν έφηβος
και γυμνός
σαν τις νύχτιες σκέψεις μας

κι εκείνος που θα τον φιλοξενήσει πρώτος
στο δώμα του
θα γίνει ο επόμενος
κείνος με το αόρατο σημάδι στο μέτωπο
και την οσμή του αίματος στη σάρκα
αυτός θα'ναι
που θα διαλέξει όνειρα κι ελπίδες
για να μπολιάσει όλους τους ουρανούς
με το λυγμό του ανθρώπου...

αυγ2012


Waiting for a drop

4 σχόλια:

Eriugena είπε...

"Νιώθαμε μόνοι / εμείς / στην οικογένεια των ανθρώπων" αιώνες περιμένοντας, όχι γόνιμα, αλλά ούτε άγονα, "να μηρυκάζουμε/ τις διδαχές των προγόνων/ ν'αφηγούμαστε τη διαδρομή του ήλιου" να αφηγούμαστε την αγωνία μας να έλθει το επτάπτυχο όν του ορισμού του απείρου, να αρδεύσει με το βλέμμα του πάνω μας το άπειρο, να το ανα-απειρίσει χωρίς να το θίγει, αλλά με το δικό μας ταπεινό βλέμμα. "Κι όταν γυρίσει" θα είναι οικείος σαν ένα οικείο άπειρο, θα ναι δικός μας έφηβος γυμνός, όμορφος, θα'μαστε εμείς η νύχτα μας, θα ναι ξανά εκείνος που πρώτος θα φιλοξενήσει, θα είναι ο ίδιος, αυτός ο ίδιος σε ένα κάτοπτρο, σε ένα κάτοπτρο που θα είναι όμως λυγμός ανθρώπινος γονιμοποιός, κι όχι εικόνα μυριαναπλασμένη στο κενό..
Εμείς, εγω, εσύ..

Νimertis είπε...

μεγάλος και άχρονος, αιώνιος και ωκεάνιος ο λυγμός μας Ιωάννη μου... ένιωσα τις δικές σου λέξεις και σ'ευχαριστώ γι'αυτές...
εμείς, εγώ, εσύ...

Despina είπε...

Φίλε μου,
μοιάζει με τρικυμία!!!

Νimertis είπε...

καλησπέρα φίλη μου Δέσποινα... τρικυμία... ίσως να μην έχεις άδικο... με διαστήματα ηρεμίας και γαλήνης... να΄σαι καλά...