Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012





Καταφύγιο

Πως με βρήκες;

ανάμεσα σε τόσα χέρια
κάτω από τόσα σώματα
πίσω απ’όλες αυτές
τις ασπρόμαυρες ημέρες…

κι όμως
με βρήκες…

και χωρίς να’χεις συντροφιά
ούτε τη σιωπή μου…

κι όμως
με βρήκες…


Ιανουάριος παγωμένος, Φλεβάρης προδομένος, Μάρτης σιωπηλός…

Κατεβαίνω στο καταφύγιο των ψυχών… Ο Aγέννητος μετράει τους μήνες… τραγουδάει… δεν θυμάται πια τίποτε, τίποτε άλλο, όμως μετράει…

Μπήκα στο υπόγειο του Ανθρώπου… Ο πρώτος μου εαυτός στη γωνιά είναι και κλαίει, ο δεύτερος δίπλα στο μικρό ψυγείο και με κοιτάει, ο έσχατος κοντά στον πατέρα, αναρωτιέται πόσο ακόμη θα ψηλώσει…


…Απρίλης αστερέωτος, Μάιος γελαστός, Ιούνης καυτός…

Είμαι στο λαβύρινθο του κόσμου… ο Αχώρητος δάνεισε τα χέρια του στην Ειμαρμένη, η Ειμαρμένη έχει πια τα χέρια του… ο Αχώρητος δεν μπορεί να κρατήσει πια τα πρωινά του, δεν έχει δάχτυλα να αγγίξει τη Νύχτα, κανείς δεν είχε ένα δάκρυ για τα χαμένα χέρια του…

Είμαι στο κάτεργο του φόβου… ο πρώτος μου αριθμός είναι το μηδέν, ο δεύτερος το ένα, ο τρίτος μου αριθμός είναι το άθροισμα όλων των ηλικιών μου… και έχω όλη την υπόλοιπη στιγμή μου για να τις μετρήσω…


…Ιούλιος ερωτικός, Αύγουστος ολόφωτος, Σεπτέμβρης μαγικός…

Ο Αγέννητος μετράει… με έχει πιάσει από το χέρι και με καλεί κοντά του να μετρήσουμε μαζί… Η ανάγκη με έκανε να τον κοιτάξω ολόισια στα μάτια, η ανάγκη με έσπρωξε να διορθώσω το κόμπο στη ρυπαρή γραβάτα του… πνίγεται χωρίς φως ο Αγέννητος κι όμως, τραγουδάει πάντοτε, κι όμως μετράει…

Είμαι στο εργαστήρι του έφηβου θεού… Κίτρινες, άσπρες, μενεξεδιές κορδέλες παντού ολόγυρα, κανείς να τις κρεμάσει στα παράθυρα, παράθυρα δεν έχει αυτός ο κόσμος, έχει ανοίγματα όμως, κάτω από τα ανοίγματα υποδέχομαι έναν ρόγχο που μοιάζει με την ατμομηχανή που μου είχε δωρίσει κάποτε ο πατέρας, κάπου εδώ γύρω κι αυτή θα ανασαίνει το δικό της πένθος, κάπου εδώ γύρω…


…Οκτώβρης πρόστυχος, Νοέμβρης χολερικός, Δεκέμβρης νεκρός…

Η Εντροπία δεν μιλάει καλά τα ανθρώπινα. Έχει να πει πολλά και θέλει να μιλήσει. Αιώνες τώρα η ανάσα δεν βγαίνει από τα στήθια της και συλλαβίζει όμορφα αλλά δειλά. Το ξέρει πως θα μιλήσει όταν οι πόλεμοι τελειώσουν, όταν οι άνθρωποι φιλιώσουν, όταν γεννηθούν παιδιά χωρίς καρκίνους. Αλλά δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει τούτη τη κληρονομιά. Η Εντροπία στέκει στον τοίχο, όρθια, ακάματη, προσεύχεται βουβά…

Είμαι στον αργαλειό του πόνου… Έχει η μητέρα ένα πρησμένο πόδι κι ένα χέρι γερασμένο αλλά χαμογελάει ακόμα. Ορφάνεψε πριν από μένα, θα πεθάνει ένα βράδυ του Οκτώβρη πιο μόνη από το βλέμμα, πιο σιωπηλή από το δάκρυ αλλά δεν θα φοβηθεί να περπατήσει ως εκεί. Εκεί είμαι, εκεί γεννήθηκα, εκεί την περιμένω… μητέρα θα έρθεις, θα σε στηρίξω, θα σου δώσω ένα μικρό μαντήλι, ένα φιλί στο κρύο σου μέτωπο, ένα μου ποίημα αλλά δεν θα σε συνοδεύσω παρακάτω… δεν είμαι άξιος να σε πέμψω εγώ… δεν έχω τα σπλάχνα της αποστολής αυτής, συγχώρεσέ με…

…Δευτέρα κόκκινη, Τρίτη χλωμή, Τετάρτη φαιά, Πέμπτη γαλάζια, Παρασκευή σταχτιά, Σάββατο μελανό, Κυριακή κατάλευκη…

Είμαι στο γνόφο του Άμορφου…
μετράω κι εγώ
μαζί με τον εαυτό μου
ανέχομαι τον οπλισμένο πόνο μου
και ψιθυρίζω ίσα να με ακούει ο χρόνος
δεν έχω άλλα μάτια
να με ξεγελάω περισσότερο
να με προσδοκώ
να με υπόσχομαι
αλλά θα είμαι γιορτινός στην έξοδό μου
ακέραιος
φωτεινός
και θα ζυγίζω το κάθε βήμα μου
μονάχα στη ζυγαριά
της βιωμένης Αλήθειας…

Κι έτσι
θα ε ί μ α ι …

…πως με βρήκες;

ανάμεσα σε τόσους εαυτούς
πίσω από όλους τους ανθρώπους
κάτω από τα σεντόνια του θανάτου…

κι όμως
με βρήκες…


Ιαν 2010

18 σχόλια:

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

Τι όμορφο ήμερολόγιο..!!!
Καλό βράδυ...

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ 'κοριτσάκι'... την καλησπέρα μου...

Eυαγγελία είπε...

Ενδιαφερον τα χρωματα και οι εικονες που στολιζεις τις εποχες σου, τους μηνες και τις μερες σου, σκεψεις ντυμενες με λογης - λογης υφαδια, εκπεμποντας μεσα απ' το γραπτο σου λογο και την ποιηση "αυρα εξαρσης" θα ελεγα, ετσι τουλαχιστον το εισπραττω εγω.

Καλο σου Μηνα !!

Eυαγγελία είπε...

Ξεχασα να προσθεσω το πιο σημαντικο:

"…πως με βρήκες;

ανάμεσα σε τόσους εαυτούς
πίσω από όλους τους ανθρώπους
κάτω από τα σεντόνια του θανάτου…

κι όμως
με βρήκες…"

Δεν θα μπορουσε να μην σε ειχε βρει
εψαξε καλα, ηξερε που θα σε βρει..

~reflection~ είπε...

ΕΔΩ σίγουρα θα επανέλθω για ... Χρονικό Αποτύπωμα περάσματος!!!

;-)))

Καλό Μήνα....

Νimertis είπε...

αυτή η 'αύρα έξαρσης' έχει ενδιαφέρον που εντοπίζεις αοράτη μου...
ώστε ήξερε που θα με βρει λες ε;...

καλό μήνα και σε σένα!

Νimertis είπε...

από πότε έγινες τσιγγούνα [στα σχόλια] Κάκια μου;

-μήπως επειδή είναι της μόδας το 'κούρεμα';-

σε φιλώ...

Eriugena είπε...

Ένα ημερολόγιο που ξαφνιάζει με την πολλαπλότητα των στρωμάτων,που χρειάστηκε ο άλλος όμως και όχι "εσύ".. που όμως έχουν έναν πυρηνα τους "εαυτούς" τους "ανθρώπους" και τα "σεντονια" του θανάτου.Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι ένα πάνω απο το ένα, το πραγματικό ένα του προσώπου.
θα αδικούσα το ποίημα με την κατα σειρά σειρά ανάλυση, αν και θα τό θελα πολυ..Χωρίς να το θέλω ασχολήθηκα μισή σχεδόν μέρα με το δημιούργημά σου φίλε, και δεν το λέω για να σε ευχαριστήσω..
Ο αγέννητος, ο αχώρητος, αλλά τόσο άλλος απο αυτόν που έρχεται απο "πάνω". Βλέπω μια σιγαλή μετατόπιση στο "εδώ" με προσοχή να διατηρηθεί το "πάνω". Το σημαντικό είναι πως διαπιστώνεις πως αυτός ο κόσμος δεν έχει παράθυρα, αλλά σχισμές,σε ένα δωμάτιο που κυκλοφορούν οι άνθρωποι ενός καθημερινού οίκου. Αυτή η "προσγειωση" με φέρνει μέσα σε ένα εξομολογούμενο πιά σπίτι. Μορφές που πονούν όπως οι άνθρωποι εμείς, χωρίς να είναι αναγκασμένοι να ανέβουν στη σκηνή..ή μάλλον αυτή είναι η σκηνή. Ίσως μας λείψουν οι σκηνές, αλλά ο πόνος είναι σε αυτά τα δωμάτια..Είναι πολλά, πολλά...κάπου υποσχεσαι παραταύτα ότι θα κάνεις γιορτινή έξοδο. Θα ήθελα να είμαι κοντά σου τότε φίλε..Ίσως επανέλθει η ζωή, αν αυτές οι σχισμές γίνουν παράθυρα, πέσει το φώς γλυκά, η βγουμε έξω όλοι. Αλλά πού? Η ειμαρμένη έχει πιά τα χέρια του θεού..λές. Ωραία εικόνα, θα πως στερεότυπα. Αλλά είναι χαμένα χέρια, ενός όντος που δεν "μπορεί να κρατήσει πιά τα πρωινά"..
Δεν είναι κι αλλιώς, δεν είναι..
Ελπίζω στο μηδεν όμως, ακόμα..
Σε καληνυχτίζω δυνατε φίλε

Νimertis είπε...

Αγαπημένε μου φίλε Ιωάννη... διαβάζω ξανά και ξανά τα όσα μου έγραψες... αληθινά με εκπλήσσει κάθε φορά η ματιά σου... ναι, δεν υπάρχουν πάντα εύκαιρες οι λέξεις... όμως θα το παλέψω να συνομιλήσουμε γιατί οι δικές σου σημειώσεις - παρατηρήσεις - καταρριχήσεις είναι πάντοτε από μόνες τους μια ολόκληρη ανάρτηση...
θυμάσαι πόσες φορές έχουμε αναφερθεί στη Νέκυια...
ίσως τούτη η κατάβαση να είναι, τελικά, όπως το αισθάνομαι, η δική μου εμμονή...
το πιο 'ζόρικο' σημείο με τις καταδύσεις, καθώς λένε, δεν είναι η κατάδυση αλλά η ανάδυση... αν γίνει γρήγορα, θα πεθάνεις, αν γίνει πολύ αργά... το ίδιο...
εδώ δεν πρόκειται για μια απλή κατάδυση βέβαια... οι πραγματικότητες όπως και οι χρόνοι είναι πολλοί, ο χρόνος είμαστε εμείς, για να γίνω και λίγο επίκαιρος με τις τοποθετήσεις του Αγγελόπουλου... ναι, ο χρόνος είμαστε εμείς αλλά όχι με την έννοια μόνο ότι είμαστε ταυτόχρονα παρελθόν, παρόν και μέλλον... μια ολοζώντανη σπείρα που δρά και απλώνεται σε όλες τις κατευθύνσεις...
είμαστε εμείς καθώς συμβιώνουμε με τους εφιάλτες μας, με την εγρήγορση και με τα όνειρά μας...
είμαστε εμείς γιατί είμαστε καταδικασμένοι σε μια διαρκή αναφορά...
και είμαστε εμείς γιατί την ώρα που δογματικά είμαστε πρόσωπα, 'πραγματικά', είμαστε χιλιάδες κομμάτια... μερικά αλιεύουν από το χτες όση ενέργεια δεν καταναλώθηκε ακόμα, μερικά άλλα αναδομούν συνεχώς το παρόν, μερικά άλλα οικοδομούν τους κόσμους του αύριο στους οποίους δεν θα ζήσουν...

ελπίζω στο μηδέν μου γράφεις...

γιατί αλλιώς η ελπίδα φωτοδοτείται από ένα χλιαρό συναίσθημα, καταβολίζεται, γίνεται ένα προιόν προς αφόδευση... ναι, δυστυχώς, η ελπίδα στην ακεραιότητα του ενός, είναι μάλλον μια 'τροπή' προς τον κερματισμό...

και πάλι
αν στη Νέκυια δεν υπήρχε τόσος συσσωρευμενος πόνος
τόση αξόδευτη ενέργεια από σιωπές και ματαιώσεις
θα έμοιαζε με υγιεινό περίπατο σε ανθηρούς λειμώνες... με ποια επίγνωση θα επέστρεφες από μια τέτοια 'προκατ' περιήγηση στο ολόφωτο Γνωστό;

οι περιοχές που πονάνε αδελφέ μου, δεν είναι αυτές που είναι στο Αγνωστο, λέω πως είναι αυτές που ενδύθηκαν το Γνωστό αλλά δεν ολοκληρώθηκαν με όποιο κόστος...

κι εκεί, το βλέμμα του Αχώρητου, θα ήταν αρκετό για να τα πετάξει όλα στον κάλαθο του Απείρου...

αλλά, ελπίζουμε ακόμη στο μηδ-εν...

την αγάπη μου έχεις και ευχή για μια όμορφη νύχτα

k.Mer είπε...

Λαβύρινθος το κείμενό σου Νημερτή και θα πρέπει να περιηγηθώ αρκετά μήπως το βρω κι εγώ μα έχει τόσο ενδιαφέρον...
Κάθε μήνας και σημάδι, κάθε μέρα κι ένα χρώμα κι όλα οδηγούν στην ζυγαριά που ζυγίζει ανάσες προδομένες, άλλοτε ερωτικές καμιά φορά πονεμένες αλλά πάντα ξεχωριστές κι ας ανήκουν στον ίδιο άνθρωπο.
Καλό βράδυ

CaRiNa-Κ.Κ είπε...

μου άρεσε...

να'σαι καλά

Νimertis είπε...

καλησπέρα kMer... λαβύρινθος... ίσως δεν έχεις άδικο... μου ήρθε στο νου ο Μπόρχες... σ'ευχαριστώ...

Νimertis είπε...

CaRiNa εύχομαι κι εγώ να είσαι καλά... σ'ευχαριστώ...

nameliart είπε...

Να ζωγραφίσεις τους μήνες ή τις μέρες,
είτε με χρώματα είτε με λόγια,
είναι μια ανεξάντλητη πρόκληση…
Ταυτόχρονα απλή μα και τόσο σύνθετη…
Ρεαλιστική μα και εικαστική…
Φυσική μα και μεταφυσική…

Εσύ εδώ ζωγράφισες με λέξεις,
και στη δημιουργία σου υπάρχουν όλα!
Κι αυτά που βλέπουμε – και αυτά που νιώθουμε…

Νimertis είπε...

καλημέρα Μελίνα μου...
πρόκληση λοιπόν και μάλιστα δυνατή η 'αποτύπωση' ή η 'απείκαση' των μηνών και των ημερών...
στην ουσία του μερισμού του χρόνου...
τελικά του ίδιου του χρόνου...

πως να 'ζωγραφίσεις' το χρόνο λοιπόν;

~reflection~ είπε...

Στον αρχαίο Χρόνο οι Ψυχές αμιγείς περιφέρονταν στα νεφελώματα του Ασχημάτιστου Ορίζοντα...

Στο ενδιάμεσο φαράγγι που γεφύρωσε το Άχρονο με το Μετρήσιμο Χρόνο οι Ψυχές διαιρέθηκαν όπως Όλα...

Η καθεμια εχει το αντίβαρό της..
Δεν υπαρχουν Πολλά πρόσωπα..
ούτε Επίπεδα Εαυτού..
Ούτε στρώματα της ΕΣΩατμόσφαιρας

Υπαρχει μόνο καθαρό Υλικό Ενεργειακής Δρασης
που θέλγεται από το Συμπλήρωμά του
ακομη κι αν το εντοπίσει μεσα σε Αποστάσεις που εχουν Υποστεί Διαστολή στο απλωμενο Συμπαν...

ΕΚΕΙ..
πίσω από τους μήνες
από τα χρόνια
από τα Ποιήματα
είχαν Βρεθεί σε μία σιαμαία συνΎπαρξη
και με το πρώτο συλλαβισμένο υποσύνολο Επαφής
στρέφεται ολόκληρο το Συμπαν της προς το Φως που φωταγωγησε τον Πυρήνα σου στο βάθος της Ασχημάτιστης κι Αχρονης Ολότητας....


Καλό βραδακι.....

Νimertis είπε...

μετά από όλα όσα έγραψες Κάκια μου, δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη... ευχαριστώ για το χρόνο σου...

^.^ είπε...

Will find you anywhere ... Love, cat.