Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011





Μεταγραφή για το αεί…

Ο Διδάσκαλος τους κοίταξε όλους…
έναν προς έναν…
πολύ προσεκτικά…

Κάποια στιγμή το Άπειρο επιλέγει
Δεν είσαι εσύ που θα γραπώσεις αστρόσκονη για να την κάνεις σάρκα
Είναι η Materia Prima που θα σε διαλέξει
Για να την κάνεις Έρωτα

Ο Διδάσκαλος κοίταξε τον Ιωάννη
Δεν είναι τα βήματα του μελαγχολικού ποιητή
Να περπατήσουν σ’όλο τον κόσμο
Η πυρετώδης νηνεμία που φωλιάζει σε τούτο το παιδί
Έχει καταρριχήσεις μετρημένες μέσα της
Και αν το νυν δεν τραγουδηθεί ως αεί
Απ’τα χείλη των χοϊκών
Το νερό δεν θα γίνει ποτέ κρασί…

Κάποια στιγμή Αρχαίος των Ημερών εκπνέει
Κάποτε αγαπούσες τον ύπνο κάτω απ΄τις υποσχέσεις
Κάποτε έπλενες τα πόδια των αδελφών σου
Και αγρόν αγόραζες
Την ώρα που οι σάλπιγγες σε καλούσαν
Έπαιξες με τους πεσσούς
Την ίδια σου την ύπαρξη
Έχασες
Και ο μανδύας του Δικέρατου
Σε διώκει ακόμα

Ο Διδάσκαλος κοίταξε τον Ιάκωβο
Οι αδελφοί των Ιερών κι οι παλαιοί νομομαθείς
Έχουν τη φορεσιά τους ρυπαρή
Μα τιμημένη
Έχει αποστολή ο Φύλακας
Μένει στέρεος σε κείνο που περιγράφει το βλέμμα
Εδραίος μένει ο λογισμός
Και η καρδιά ατάραχη
Αλλιώς
Το πνεύμα αγκυρώνεται στο σκότος
Και αποσπάται το θνήσιο βλέμμα
Απ΄το απεριχώρητο…

Κάποια στιγμή ο Φονιάς του Χρόνου γονιμοποιεί τον εαυτό του
Αν έχεις ήπαρ από εφιάλτες
Και φλέβες από προσευχές λεπρών
Κείνο που θα μεταβολίζεις πάντα
Θα είναι η αδικαίωτη ανάσα σου
Τα χέρια σου δεν μπορούν ν’αγκαλιάσουν
Κείνη τη πρώτη μέρα
Που εξορίστηκες απ΄τον Κήπο
Και κατήλθες στο προγεφύρωμα του πόνου…

Ο Διδάσκαλος κοίταξε το Σίμωνα
Ο άνθρωπος δεν έχει α κεφαλαίο
Αλλιώς είναι απρόσιτος βράχος
Κοφτερός
Και μόνον οι μυστικοί τολμούν την ανάβαση
Κι ας χάσουν όλο τους το αίμα
Ο άνθρωπος έχει ακόμα το α του μικρό
Θέλει τη σάρκα για να ηρεμεί το νου
Θέλει το νύχτιο πόθο για να ονειρεύεται
Θέλει το γνωστό
Για να μπολιάζει το Άγνωστο
Στα έγκατα του είναι του

Κάποια στιγμή το Άπειρο επιλέγει
Και αλίμονο αν η φωνή του έχει περισσότερη φωτιά
Απ΄τη ματιά του
Κι αλίμονο αν στο Σπήλαιο του Δράκου
Πλησιάσεις ανυπόδητος, γυμνός
Χωρίς τις ημέρες σου
Χωρίς την ιαχή σου…

Και δίνει τα κλειδιά
Σε κείνον που το χαμόγελο
Δεν έχει χαρακωθεί ακόμα
Απ’το Άμορφο του Αιώνιου…

Σε κείνον
Που άντρας γεννήθηκε
Για να πεθάνει παιδί…

Απρ2011

8 σχόλια:

AERIKO είπε...

Aλίμονο αν η φωνή του έχει περισσότερη φωτιά Απ΄τη ματιά σου...

"Η εποχή στεγνή η αλήθεια απούσα
η επιστήμη ανίκανη η βροχή μετερεωλογία η ξηρασία επερχόμενη το ένδυμα ξένο το νόμισμα κίβδηλο το πνεύμα ασθενές η ακτή έρημη η μνήμη λανθάνουσα οι εργάτες άνεργοι οι επαναστάτες συμβιβασμένοι
η φθορά περιρρέουσα το σημάδι φευγαλέο η αρχή τέλος η φυγή αδύνατη η κραυγή ψίθυρος
η σιωπή μονοσήμαντη η φωτιά εκπνέουσα η νύχτα διαρκής η καταδίκη ερήμην ο άνεμος ακίνητος τα σημεία ασαφή το όνειρο ανερμήνευτο η αγάπη σε νάρκη
ο χρόνος αμέιλικτος η ζωή μεταχειρισμένη

Εδω προσμένω μόνος απο παιδί
τώρα γέροντας Νώε με μιαν άδεια Κιβωτο

Κύριε με εξαπάτησες
τι να διασώσω πια
αφου έχει προ πολλού συντελεστεί
ο Κατακλυσμός."

Μια ζεστή Καληνύχτα απο τον Γιάννη Ευσταθιάδη μιας φαλτσέτας ποίησης και απο το aeriko του Νότου. :)

Φόβος..... είπε...

Ο κύκλος του νερού που βαδίζεται ανάποδα. Περπατάς πρώτα πάνω στο νερό και κατέχεις την εμπειρία της ισορροπίας πριν πειραματιστείς για να την αποκτήσεις!

~reflection~ είπε...

Το Άπειρο Επιλέγει...

ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ μάθησης στο εσΑΕΙ των ειδωλων του ΧΡΟΝΟΥ....

Κοίταξα δειλά τον Δάσκαλο:
είχε δυο τρύπες για μάτια
και δυο γαλαξίες να φλέγονται στη θέση που καρφώθηκαν οι κόρες των Νέων Ματιών του....

ΕΝΑ ΑΠΕΙΡΟ για μάτια.....
Πύλες μύησης στο σπειροειδές Ιδίωμα της Ιστορίας που αρνιέσαι...

Μπαίνεις...
Συσπειρώνεσαι εμ τ'αστερια στην ίδια Μοίρα...

κάτω από τη ΓΗ μοοιάζει Μοίρα ευνοϊκή από τους Θεούς δωσμένη....

Εκεί στο ανακάτεμα νεφών και ύλης,
νιώθεις ίζημα διαλύματος του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ που περίσσεψες της Κορεσμένης ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
και η εύνοια δε σε άγγιξε...

Κάτι γίγαντες συμπυκνωμένης ΑστεροΗφαιστειακής λάβας
ερχονται κατα πάνω σου..

-Φοβάσαι??? σε ρωτα το ΑΠΕΙΡΟ με ένα βλέμμα του Δασκάλου..

-Μαθαίνω να απειρώνομαι, απαντάς με στίχο..... κι αν δε νιώσω τον κίνδυνο της συρρίκνωσης ΔΕ θα ξυπνήσει μέσα μου η ΘΕΩΣΗ.....
ΑΝΤΕΧΩ,συμπληρωνεις πριν το ΣΥΜΠΑΝ πέσει όλο πανω στα χερια σου και...γινει ΠΟΙΗΜΑ!!!!



καλό ..... απειρο.... ΑΠΟΓΕΥΜΑ μετρημένο στο ρολόι ενός Χρόνου που στάθηκε να διαβάσει τα μάτια του Δασκάλου....

Νimertis είπε...

Αερικό μου σ'ευχαριστώ... πολλά φιλιά...

Νimertis είπε...

μπροστά στα μάτια μας συντελείται το... αντίστροφο Φόβε... αλλά βέβαια δεν βλέπουμε... πότε το κάναμε άλλωστε;

Νimertis είπε...

πόση έπαρση, αλήθεια... να θέλεις να κοιτάξεις το Άπειρο κατάματα... ο άνθρωπος άξιζε τον κρημνισμό του λοιπόν!

~reflection~ είπε...

Έπαρση?..

όχι... είναι που είμαστε κομμάτια Απείρου..
ΟΛΟΙ από το ίδιο Υλικο... θυμάσαι?..

και ΔΥΟ μάτια Πύλες του Απείρου φορά ο Δάσκαλος,
γινόμενος ΕΝΑ με την Υλη και την Ενέργεια που τον γέννησε!...

το κομμάτι φέρει τις Ιδιότητες του Συνόλου...

Κοιτάζω μέσα μου....
βλέπω σύμπαντα με Γαλαξίες Απείρου...
από σωματίδια ασαφούς προέλευσης που όμως τόσο οικεία χορεύουν το Χορό της Δικής μου Μουσικότητας...

όσα Κλειδιά κι αν ψάχνει το Ποίημα,
ο Ποιητής τα έχει μέσα του
σε αριστερόστροφες Κινήσεις Στειροειδών Γαλαξιών Εισόδου στην Άβυσσο..

κι όμως η Μεγάλη Ερωτηση καθε στιγμή αγωνιά για την Απάντησή της:

-Θα μπείτε?....

Καλό μεσημεράκι... με Πύλες του ΝΟΥ φωτισμενες από το Λύχνο της Καρδιάς...

το μουνι και ο μπυρας είπε...

εσύ πρέπει να μαγειρεύεις ωραίο μπριάμ.κουτσοί στραβοί στον άγιο παντελεήμωνα