Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011



Όπταις άμμε

Οι άνθρωποι συναντιούνται
με καρβουνιασμένα δάχτυλα
δίνουν χειραψίες
χωρίς αποτυπώματα
κι αποκεφαλίζουν τις ηδονές τους
σε γωνίες με παιδιά – αυταπάτες
σε γήπεδα με φοβίες – όχλους

…κλειστό είναι μάτια μου
το παράθυρο του πρώτου σου βλέμματος
αλλά έχεις ακόμα δροσιά στα χείλη
κι ας καίγεσαι απ’τον πόθο
να κάνεις τη σάρκα σώμα
και το σώμα να επιστρέψεις
ανέπαφο σε κείνο το βλέμμα…

…πυροβατείς στο ακρωτήρι
της κορεσμένης από ήλιους ελπίδας
κι έχεις στερεώματα
νανουρισμένα γλυκά
και υπέροχα
από τον αλητήριο άνεμο
που κάποιους άγνωστους
αιώνες πριν
σ’έφερε στο φως…

μην τους κοιτάς…

… οι άνθρωποι λιμοκτονούν
ταΐζοντας γενναιόδωρα
μονάχα ό,τι αφανίζει από μέσα τους
το αύριο…

εκείνοι σου μιλούν
εσύ μην τους μιλάς…

Οκτ2011


Metamorphosis

12 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Αγάπησα,
Ερωτεύτηκα παράφορα
τις Αδυναμίες των Τυφλών Ανθρώπων..
τους χάρισα χειραψίες με εγκαύματα για να πονέσω την πληγή τους..

Αιφνιδιάστηκα όταν είδα το ακρωτηριασμένο χέρι να Πονά από Ένστικτο του Νου
που από Μνήμης είχε συνηθίσει το χέρι στη...θέση του!!!!

Δεν παλεύεται η Ζωή με αυτοκτονίες...

Όλοι σε κάποια γωνιά Ονειρου
κλαίνε τα βράδια..
γραφουν Προσωπικά Ποιήματα που τα σκίζουν το Πρωί...
καταπίνουν κραυγές για να μοιάζει ήσυχη και γαλήνια η ανυποψίαστη Νύχτα..

μα..
Εκείνη -η παράνομα φωτισμένη Νύχτα-
πρώτη εισβάλλει στην Βραδινή τους Προσευχή
και Λυτρωτικά μέσα στους Υγρούς Καθρεφτες των Ματιων
τους απεικονίζει ΑΡΤΙΟΥΣ σαν να μην είχε περάσει από διπλα τους καμία Αυτοκτονία...
σαν να μη χρειάστηκε ποτέ να ΚΟΨΟΥΝ το δάχτυλο που ρομαντικό Επεμενε να δείχνει το Φεγγάρι.......


ΦΙΛΙ.....

AERIKO είπε...

εκείνοι σου μιλούν
εσύ μην τους μιλάς....

Kαι πως αλλοιώς..και τι γλώσσα να μιλήσεις ..χαμένη στη μετάφραση και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως η αυταπάτη
αιώνια αμετάφραστη ματώνει τη σιωπή σου κι αυτη με τη σειρά της σου δείχνει έμπρακτα πως η μετωπική με την οχλοβοή σε εκτοξεύει έτη φωτός μακρυα απ τις συναγωγές της αθλιότητας.

Βυθομετρώντας μέσα μου βλέπω ζεστά χαμόγελα να ντύνουν το απραγματοποίητο...και πως αλλοιώς αφού όποιος ερωτοτροπεί με το Απύθμενο δεν δεχεται τα δηθεν δίχτυα ασφαλείας...

" Αλήθεια..που τελειώνει το σώμα,στο δέρμα ή στο μεδούλι; "

Λιμοκτονούν οι άνθρωποι ανεπαρκώς
γιατι διέφυγαν απ την παλαίστρα της ουσίας.

:)

Νimertis είπε...

Όλοι σε κάποια γωνιά Ονειρου
κλαίνε τα βράδια..
γραφουν Προσωπικά Ποιήματα που τα σκίζουν το Πρωί...
καταπίνουν κραυγές για να μοιάζει ήσυχη και γαλήνια η ανυποψίαστη Νύχτα...

τελικά, η Νύχτα δεν ζωντανεύει μονάχα τα βράδια... έρχεται και τα πρωινά... στο βασίλειό της ανθίζουν όλα όσα χάσαμε για πάντα...
ακόμα και το χαμόγελο...

Νimertis είπε...

δυνατός και αιχμηρός ο λόγος σου Αερικό μου... με φλέβες που πάλλονται... καλημέρα...

Wicca είπε...

Έτσι οπως περιγράφει ο τελευταίος στίχος, θέλω να σε δω σιωπηλό να χορεύεις στην αιχμή του δόρατος του ποιητικού διαλόγου.

Eriugena είπε...

"Οι άνθρωποι συναντιούνται/με καρβουνιασμένα δάχτυλα/δίνουν χειραψίες χωρίς αποτυπώματα.."
Αναρωτιέται κανείς, αν αυτό είναι σημείο του σημερινού αφηρημένου "ανθρώπου" ή τελικά σημείο που χαράκωνε πάντα κάθε "χειραψία", όλων, οχι μόνο των σημερινών, αλλά και των προαιώνιων ανθρώπων..Τι καιει άραγε την ταυτότητα, την ιδιό-τητα των προσώπων..Ίσως να μην προλάβουμε ποτέ να μάθουμε, ίσως να μην έχει και σημασία η "γνώση"..Αυτό που καίει τη σκέψη μας είναι το καρβούνιασμα της σαρκικής ιδιό-τητας μας, ίσως της μόνης αληθινής..Δεν σχολιάζω τον τρόπο αποκεφαλισμού των ηδονών: τα παιδιά-αυταπάτες και τις φοβίες-όχλους..Τους παίρνω στην κυριολεξία, και απλά συμφωνώ, ειδικά με την "αναπαραγωγική" αυταπάτη..όχι ότι φταίνε τα θύματα, τα παιδιά-πειραματόζωα υπαρξιακής νοηματοδότησης..
Όμως, έχεις-έχει πέρα απο το πρώτο βλέμμα, της καταστροφής θα έλεγα, "δροσιά στα χείλη" αντιφατικά δεμένη με τη φωτιά του υπερβατικού πόθου μετατροπής της σαρκάς σε σώμα..Η επιστροφή της πνευματοποιημένης σάρκας στο κατεστραμμένο "πρωτο βλέμμα" είναι ο μόνος δρόμος επιστροφής, απλά έχεις με υπέροχο τρόπο, δίκιο..ξέρει κανείς άλλον τρόπο; ή μήπως νομίζουν ότι δεν είναι νομοτελειακή η καταστροφη του "πρώτου βλέμματος" ;..μερικές φορές σκέφτομαι πως ποιητής είναι απλά ένας "μέσος" άνθρωπος, που απλά έχει επίγνωση αυτού, ένα μη-αφελές παιδί, που "πυροβατεί" στο μετά της καταστροφής, ακόμα πιο πίσω σε "στερεώματα νανουρισμένα γλυκά και υπέροχα απο τον αλητήριο άνεμο που κάποιους άγνωστους αιώνες πριν σ'έφερε στο φώς"
Ας μη τους μιλήσουμε αδελφέ,

Φόβος..... είπε...

Πως να σταματήσεις το ρυάκι όταν έχει τόσα να αποκαλύψει; ΕΠιβάλλεται να τους μιλήσεις κι ας χάσεις όλη την περιουσία σου. Γι' αυτούς τους ακρωτηριασμένους γράφονται ακόμη τα ποιήματα.Οι άλλοι δεν τα έχουν ανάγκη!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Νημερτή μου,
Αν δίνουν χειραψίες χωρίς αποτυπώματα, τότε δεν συνατήθηκαν Ποτέ!
Λες:
"εκείνοι σου μιλούν
εσύ μην τους μιλάς…"

"Μη συσχηματίζεστε"

Καλό σου ξημέρωμα σοφέ μου φίλε

Νimertis είπε...

μα, στην ουσία σιωπηλός 'χορεύω' Γουίκα... έτσι δεν είναι;

Νimertis είπε...

Η επιστροφή της πνευματοποιημένης σάρκας στο κατεστραμμένο "πρωτο βλέμμα" είναι ο μόνος δρόμος επιστροφής, απλά έχεις με υπέροχο τρόπο, δίκιο..ξέρει κανείς άλλον τρόπο; ή μήπως νομίζουν ότι δεν είναι νομοτελειακή η καταστροφη του "πρώτου βλέμματος" ;.

αυτό το πρώτο βλέμμα, αγαπημένε μου φίλε Ιωάννη, το πιο ακριβό, το πιο μεγάλο, το ατίμητο... όλη μας η πορεία είναι αυτή του χαμένου πρώτου βλέμματος... κι όταν το καταλάβουμε, δεν είναι απλώς αργά, είμαστε εμείς κάποιοι άλλοι...

ναι, ας μην τους 'μιλήσουμε'... όχι πλέον...

σ'ευχαριστώ...

Νimertis είπε...

Αυτοί οι ακρωτηριασμένοι, έχουν αυτιά αλλά δεν έχουν καρδιά για να ακούσουν Φόβε...
...αντέχεται μια συνομιλία μεταξύ κωφών; μεταξύ νεκρών;

Νimertis είπε...

Και βέβαια δεν συναντήθηκαν ποτέ Ρεγίνα μου... πως να γίνει μια αληθινή συνάντηση όταν έχουν ακυρωθεί όλες οι προυποθέσεις;
κι όμως...
κάπως, κάποιοι, αντιστέκονται...
να΄σαι καλά...