Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009







Πλάνες

ξεκοιλιασμένη
άλλη μια λέξη
ατενίζει την διαταραχή της συνέπειας
όπως και την αιτία
έντερα που αχνίζουν ακόμη
όλες οι συλλαβές μου
ανίκανες πια
να μου ζεσταίνουν τα χέρια…

Η ματιά μου φτάνει
ως εκεί που πεθαίνει
το χειμέριο κύμα
κι αν εκθέσω ακόμα λίγο
το υποδόριο παρελθόν μου
στον ανεμογδάρτη φθόνο
εωθινός μύθος
και αφανίζεται
μεσημβρινή φιγούρα από ομίχλη
και διαλύεται
εσπερινός πουνέντης
μεταμορφώνει τα χαλάσματα
σε ποιητική εικόνα
νυχτερινός πυρετός
και ραγδαία εξαπλώνεται…

…μέσα από τις φλέβες
που μου χάρισες…

αρνούμαι όμως
άλλο να αιμοδοτώ
φαντασιώσεις
εκχερσώσεις άνυδρων βλεμμάτων
εκβραχισμούς
απρόσιτων νευμάτων…

τι απέγιναν τα μάτια σου;
ρωγμές γέννησαν
και χάη ολόκληρα
απορρόφησες…

Τι απέγιναν τα μάτια σου;

Χυμένα σωθικά
στο εγωικό μωσαϊκό μου
οι πλάνες μου
και τούτες
έχουν μάτια πια
και ντρέπονται να με κοιτάζουν…

Δεκ 2009

3 σχόλια:

Αφροδίτη Κ. είπε...

μέσα στο λόγο σου αντάμωσα κομμάτια μου ...
και δάκρυσα!
καλό απόγευμα φίλε μου

goofyMAGOUFH είπε...

Με αναστάτωσε τόσο το κείμενό σου,
Νημερτή,
στην πρώτη ανάγνωση
που απόμεινα να το κοιτάζω,
να ατενίζω τη διαταραχή της αμετροέπειας.
Σαν να μεταμορφώθηκα ξαφνικά
σε κέρινο ομοίωμα
κι έμεινα εκεί, απέναντι στις πλάνες σου.
Κι αυτό που "είδα" είναι πως
.
.
.
Οι πλάνες είναι πιο τρωτές
ακριβώς τη στιγμή του θριάμβου τους...

Νimertis είπε...

Δεν θέλω να επαναλάβω τα σχετικά κοινότοπα για το δάκρυ που λυτρώνει κλπ. Όμως, αν συνέβη αυτό φίλη μου acer_v είναι σίγουρα γιατί υπάρχουν διαδρομές που αν δεν είναι κοινές, είναι ομοειδείς, είναι συγγενείς... άλλωστε, οι πλάνες δεν έχουν όλες πατέρα το μυαλό μας; τα αδιέξοδά μας, μικρά ή μεγαλύτερα δεν είναι τρόφιμοι των εσωτερικών φυλακών μας, γεννήματα και τέρατά μας; Και οι διαψεύσεις μας δεν έχουν τραφεί από το χώμα και το νερό της έπαρσής μας; Μια μερική, φτωχή ανάλυση επιδίωξα επειδή με συγκίνησες...
------------------------------------
Γκούφη μου, το ήξερα πως τούτοι στίχοι θα επιφέρουν την αμηχανία και το πάγωμα σε όποιον τους διαβάσει, ακόμα και σε υπάρξεις τόσο βαθιά υποψιασμένες, όπως εσύ... όμως, καμιά φορά δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να εκλυθεί η πλεονάζουσα ενέργεια για να μην διαταραχθεί έτι περαιτέρω η ήδη φορτισμένη... χύτρα και... ακουστεί κανένα μπαμ! Οι τελευταίες σου γραμμές, αποκαλυπτικές, όπως πάντα στα σχόλιά σου... ναι, οι πλάνες είναι πιο τρωτές όταν θριαμβεύουν γιατί είναι η στιγμή που αποκαλύπτονται στο... ζοφερό μεγαλείο τους κι από κει ξεκινά η ανάστροφη πορεία!